ADHD

Opis

GIANTmicrobes ADHD to pluszowe przedstawienie zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Produkt ten pomaga edukować, szerzyć świadomość i zachęcać do dyskusji na niezwykle ważne tematy dotyczące zdrowia psychicznego.

Dla rodzin, studentów, terapeutów, pracowników socjalnych, pracowników służby zdrowia i psychologów – jest to wyjątkowe, zapadające w pamięć i przydatne narzędzie, które pomaga edukować, szerzyć świadomość i sprawić, że więcej osób zacznie mówić o zdrowiu psychicznym.

FAKTY: Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest częstym problemem zdrowia psychicznego. Objawy obejmują brak uwagi, nadpobudliwość i impulsywność. Rodzice mogą zauważyć te objawy u małych dzieci, ale ADHD można rozpoznać dopiero w wieku czterech lat. Zaburzenie to często diagnozuje się już w szkole podstawowej, kiedy staje się bardziej widoczne, że dziecko nie zwraca uwagi lub nadmiernie się porusza.

W przypadku nastolatków i dorosłych objawy nadpobudliwości, takie jak wiercenie się, niepokój, impulsywność i niecierpliwość mogą być bardziej wyraźne.

ADHD jest również uważane za formę neurodywergencji, czyli koncepcji zakładającej, że mózg człowieka przetwarza informacje, funkcjonuje i prezentuje swoje zachowania na różne sposoby. W neuroróżnorodności uznaje się, że zarówno funkcjonowanie mózgu, jak i cechy behawioralne są po prostu wskaźnikami tego, jak zróżnicowana jest populacja ludzka.

Dzięki kreatywnemu myśleniu osoby z ADHD często dobrze rozwiązują problemy, są energiczne i wrażliwe na innych. Prawidłowa diagnoza ADHD może być kłopotliwa, ponieważ wiele podstawowych objawów przypomina codzienne zachowania z dzieciństwa. Rozróżnienie pomiędzy prawidłowym, dostosowanym do wieku wzrostem emocjonalnym a objawami ADHD może być trudne. Podobnie jak w przypadku wielu schorzeń psychicznych, nie ma ostatecznego sposobu zdiagnozowania ADHD.

Niektórzy specjaliści uważają, że ADHD zostało nadmiernie zdiagnozowane. Rosnąca liczba przypadków ADHD w ostatnich dziesięcioleciach jest oszałamiająca. W latach 70. XX wieku uważano, że około 1% dzieci ma ADHD. W latach 90. wskaźnik ten przekraczał 3%. Obecnie uważa się, że ADHD dotyka 5% dzieci i 2% dorosłych. Występuje około dwukrotnie częściej u chłopców niż u dziewcząt. Chociaż niektórzy ludzie są błędnie diagnozowani, nie ma wątpliwości, że ADHD jest prawdziwe.

Leczenie jest kluczem do zminimalizowania ryzyka problemów społecznych i edukacyjnych. Lepiej nie szukać prostych wyjaśnień i proponowanych środków medycznych, które obiecują szybkie rezultaty. Najważniejsze jest, aby dowiedzieć się o ADHD, skonsultować się ze specjalistami i ocenić możliwości. Terapia behawioralna koncentruje się na pomaganiu ludziom w nauce kontrolowania swojego zachowania. Leki mogą również złagodzić objawy, szczególnie w połączeniu z terapią. Oprócz leczenia, sposoby radzenia sobie obejmują przestrzeganie rutyny, unikanie czynników rozpraszających i znajdowanie wsparcia w grupach społecznych i pracownikach służby zdrowia.